Home Dirigent/Combo Leden Foto/Film Organisatie Recensies

www.hettorenkoorkampen.nl  -  Privacy policy

13-07-23 - In memoriam: Ronny Palland (1961 - 2023)

De schrik, de ontzetting en het verdriet was groot toen de leden van Het Torenkoor op woensdag 12 juli te horen kregen dat hun dirigent Ronny Palland op 62-jarige leeftijd is overleden als gevolg van een noodlottig bedrijfsongeval.

Een samenhangend, chronologisch verhaal schrijven over Ronny - als dirigent van Het Torenkoor - is écht niet te doen.
Het zou een omvangrijk boekwerk worden. Ik schrijf daarom over dingen die me nu te binnen schieten over Ronny als dirigent tijdens de repetitie, over Ronny als de dirigent bij een optreden en tot slot over Ronny ….. als vriend.

Ronny, de dirigent, tijdens de repetities

Sinds jaar en dag stond Ronny elke donderdagavond als dirigent voor zijn Torenkoor. Hij kwam altijd ruimschoots op tijd de oefenruimte binnen met zijn speciale, zwarte koffertje. In dit koffertje zaten zijn liedjesmap, zijn baton (dirigentenstokje), zijn ouderwetse papieren agenda mét pen en nog wat losse spulletjes. In zijn liedjesmap bewaarde hij alle versies van de liedjes, want een liedje verandert in de loop der jaren nog wel eens. Soms zei een koorlid: ‘We hebben toch afgesproken dat we het refrein twee keer zouden zingen?’ Dan bladerde Ronny razendsnel door zijn liedjesmap, trok er een vel papier uit en zei: ‘Ja, dat hebben we in 2012 afgesproken, maar weer veranderd in 2017’. Ondertussen liep hij, zwaaiend met het vel papier, naar het koorlid toe: ‘Kiek dan … ier stiet ut …. ik skrieve det altiet op’. Het Algemeen Beschaafd Nederlands en het Kamper dialect liepen bij Ronny - in dit soort situaties - vaak naadloos in elkaar over. Iedereen was dan meteen overtuigd van zijn gelijk of …. ze deden net alsof.
Ronny nam de repetities altijd zeer serieus. Hij was plichtsgetrouw, had een hoog verantwoordelijkheidsgevoel en was gedisciplineerd. Deze eigenschappen combineerde hij met ….. een enorm gevoel voor humor. Dit pakket gebruikte hij om een groep oude mannen zo goed en mooi mogelijk te laten zingen. Dat lukte hem elke repetitie weer …. min of meer!
De repetities werden altijd tot in de puntjes voorbereid. Hij belde geregeld koorleden met de vraag: ‘Ben jij vanavond op de repetitie? Ik wil het liedje repeteren, waarin jij de solo zingt’. Hij liet niets aan het toeval over. Wat hij kon regelen, regelde hij.
Hij zag z’n drie koren, waarvan hij de dirigent was, ook een beetje als één geheel. Hij schroomde nooit om het ene koor om hulp te vragen als het andere koor dat nodig had.  

Ronny kon goed mopperen en dan weer overschakelen naar ‘blij zijn’ binnen een minuut. Wanneer het nodig was ook andersom en …. meerderen keren achter elkaar. Wanneer het koor vals zong - en dat gebeurt wel eens - deed Ronny de handen voor zijn oren, sloot zijn ogen en brulde met een van pijn vertrokken gezicht: ‘Ahhhh … stop asteblief …. tis niet om an te eurn …. vurskrikkeluk …. kriege dur pien in de kop van!’. Nee, aan duidelijkheid liet Ronny nooit wat te wensen over. Hij hield ook niet van zinloos geklets tijdens de repetitie. Dan keek hij de kletskous(en) lang, doordringend én zuchtend aan tot het weer stil was. Maar … wat hadden wij  als koor - en Ronny als dirigent - altijd een lol tijdens de repetities. Wat hebben we veel van elkaar geleerd en dan hebben we het niet alleen over zingen.

De repetities bij Het Torenkoor zullen - zonder Ronny - helaas nooit meer hetzelfde zijn. Wat een prachtige kerel was het!

Ronny, de dirigent, tijdens de optredens

Het Torenkoor treedt vaak op. Dat is leuk … daar repeteren we o.a. voor. Ronny nam de repetities altijd zeer serieus, maar bij de optredens deed hij er nog een schepje bovenop. Voor een optreden liep Ronny - in vol ornaat met zijn mooie slipjas, streepjesbroek en hoge hoed - vaak wat gespannen heen en weer te drentelen. Hij wilde gewoon dat een optreden verliep zoals hij het voor de geest had: Een fijn optreden voor het publiek, het combo, het koor en zeker ook voor hemzelf! Hij zei dan: ‘Mannen, denk aan het articuleren, de microfoondiscipline en de afspraken die we over het programma gemaakt hebben. Stoan de spullegies veur de acts klör? Wet iederene wat ie mut doen? En denk duran naor mien kiekn … ik geve ut wel an?!’
Het maakte voor Ronny ook niet uit of we moesten optreden op het een groot plein voor honderden mensen of in een klein zorgcentrum voor 50 man. Een optreden moest - hoe en waar dan ook - altijd goed verzorgd zijn. En natuurlijk gaan er tijdens een optreden wel eens dingetjes mis. Aan het gezicht van Ronny was dan altijd duidelijk te zien dat hij zich ‘ergerde’. Maar met zijn flair en improvisatievermogen loste hij dit soort dingetjes altijd probleemloos op en het publiek merkte er niets van. Vaak verliepen onze optredens vlekkeloos en dan zag je Ronny - naarmate het optreden vorderde - ook steeds blijer worden en doorgroeien in zijn belangrijke rol. Want dat zijn rol belangrijk was staat buiten kijf. Hij was het die van een doorsnee optreden een leuke show kon maken door zijn interacties met het combo, het koor én vooral … met het publiek! Wanneer een optreden echt lekker ging - en dat was bijna altijd zo - werd Ronny steeds enthousiaster. Hij vond het dan prachtig om - helemaal vooraan op de tafels - een Grieks dansje te doen met opgestroopte broekspijpen en de armen zwaaiend in de lucht.

We kunnen een ‘knip in de tijd’ maken. Er was een ‘Torenkoor mét Ronny’ en na de knip is er nu een ‘Torenkoor zónder Ronny’. Dat zal in heel veel opzichten een ander koor worden. Hoe wij verder moeten zonder hem? We weten het niet. We kunnen nu alleen erg dankbaar voor alles wat Ronny voor Het Torenkoor betekend heeft.

De optredens van Het Torenkoor zullen - zonder Ronny - helaas nooit meer hetzelfde zijn. Wat een prachtige kerel was het!

We wensen Arien, Erjan, Pauline, Jasper, Amy Lou, Gerda en Rudy, Truus en Jan en de overige familie heel veel sterkte toe bij het enorme verlies van ….. onze Ronny.

Namens bestuur en leden van Het Torenkoor Kampen,

Rolf Plender

Ronny als vriend

Wat betreft Ronny als dirigent zou ik nu kunnen stoppen. Maar ik ga toch nog heel even verder. Mijn vrouw en ik zijn niet alleen ‘Ronny de dirigent’ maar meteen ook ‘Ronny de vriend’ kwijtgeraakt. We zagen elkaar heel geregeld. Met drie echtparen vormden we ook een soort ‘clubje’ dat op toerbeurt bij elkaar eet. Als we met z’n zessen aten was er altijd één die het hoogste woord had. Eén die bijna alles zeker wist. Eén die vaak niet gehinderd werd door grijstinten en veel zaken overzichtelijk in zwart wit zag. Eén die altijd goed gehumeurd en gezellig was. Eén die over bijna alles een mening had en dat ook liet horen. Eén die te pas en te onpas - en zeker ook vol verve - over zijn koren vertelde. Eén die altijd bezig was om het zijn naasten (in dit geval zijn vijf tafelgenoten) naar de zin te maken. Eén die altijd vol trots de foto’s van zijn kleindochter Amy Lou liet zien. (Onze kleinzoon werd een dag voor Amy Lou geboren). Eén die ….. ach ja … zo kan ik nog wel even doorgaan ….. je begrijpt het al … het gaat natuurlijk over Ronny, onze vriend. Wat een prachtige kerel was het!
We wensen Arien, Erjan, Pauline, Jasper, Amy Lou, Gerda en Rudy, Truus en Jan en de overige familie heel veel sterkte toe bij het enorme verlies van ….. onze Ronny.

Nettie en Rolf